Czy punktualność jest passé?
Często można się spotkać z osobami, które się notorycznie spóźniają. Stosunkowo często można też usłyszeć tezę, że punktualność jest teraz passé, że teraz to już można bardziej na luzie, że teraz to przecież przysługuje kwadrans akademicki itp. Powstaje zatem pytanie: czy są to słuszne założenia?
Powiedz szczerze, czy lubisz, gdy Ty przychodzisz punktualnie na spotkanie, a inny uczestnik się spóźnia? 100% moich respondentów na to pytanie odpowiedziało: NIE, bardzo mnie to irytuje i bardzo tego nie lubię. Na moje kolejne pytanie „dlaczego jest to irytujące?”, padała zgodna odpowiedź: „bo jest to wyrazem braku szacunku dla mnie i dla mojego czasu”.
Savoir-vivre to przede wszystkim obowiązek okazywania innym szacunku i prawo, aby tego szacunku od innych oczekiwać. To jest po prostu wzajemne okazywanie sobie szacunku. Czy wobec tego punktualność jest niemodna i czy można się już spóźniać? Otóż nie, nie powinno się spóźniać, bo wówczas okazujemy brak poszanowania do cudzego czasu, a co z tego wynika – dla drugiego człowieka w ogóle.
Fakt, że sporo ludzi się spóźnia nie powinien być usprawiedliwieniem dla tego rodzaju zachowań. Często się natomiast zdarza, że za spóźnialskich najbardziej cierpią ci, którzy przyszli punktualnie, bo z rozpoczęciem spotkania czeka się na tych, którzy nie potrafili przybyć punktualnie. To jest złe i demoralizujące. Czas najwyższy to zmienić!
Dlatego uważam, że spotkania należy rozpoczynać punktualnie, zgodnie z harmonogramem. Będzie to wówczas wyrazem naszego profesjonalizmu i szacunku dla tych, którzy postarali się i na spotkanie przybyli punktualnie.
Zatem odpowiedź na pytanie, które zadałem na początku wydaje się oczywista. Tak, warto być punktualnym, ponieważ okazujemy tym samym szacunek drugiemu człowiekowi, a co się z tym wiąże spełniamy podstawowy wymóg savoir-vivre’u, który powinien cechować człowieka dobrze wychowanego, profesjonalistę i po prostu człowieka z klasą.
Zbyt wielu ludzi zastanawia się, czy aby da radę zrobić coś, na czym im bardzo zależy. Im bardziej zależy, tym bardziej się lękają, że im nie wyjdzie. Dlatego zaniżają swoje aspiracje, tłumacząc sobie, że te ambitne cele są nie dla nich, że oni muszą się zadowolić przeciętnością.
Ostatnio sporo się mówi o meczu naszej reprezentacji z Portugalią i o Jakubie Błaszczykowskim. Z wielu informacji moją uwagę zwróciło to stwierdzenie Kuby: „zbyt wiele razy leżałem na ziemi, żeby nie wiedzieć, że trzeba dalej walczyć”. Mądre i niezwykle trafne spostrzeżenie. W życiu jest jak w sporcie: raz się przegrywa, innym razem wygrywa. 
Niedawno dostałem maila z następującym zapytaniem:
Wakacje to czas odpoczynku i relaksu. Wyrazem tego często bywają urlopowe stroje, które różnią się od tych noszonych na co dzień do pracy. Ubrania wakacyjne są luźniejsze i bardziej „skąpe”. Tylko, czy zawsze i wszędzie będąc na wakacjach można w takim „kusym” stroju się pojawić? A co na to etykieta?
Leszek Leopold KAZIMIERSKI 